Op 27 juli zijn we al vroeg op. Om 06.30 uur zet ik een kopje koffie voor mezelf en een kopje thee voor Bert. Hij is nog steeds niet helemaal opgeknapt en vandaag gaan we naar de apotheek want het kan zo echt niet verder gaan.

Lisa ligt lekker terwijl ik de spullen uit zoek en de kisten weer inpak. Alle was is schoon en gestreken door de vrouwen die werken op Katjapia. We nemen nog even een hele warme douche want je weet nooit wanneer je de volgende kunt krijgen. Na een stevig ontbijt gaan we op pad. Afscheid nemen van Ebi is niet makkelijk. Hij heeft ervoor gezorgd dat we lekker tot rust kwamen en het eten was geweldig. Op de website www.katjapia.com kun je zien hoe het eruit ziet. We rijden eerst naar Okahandja een klein dorp zo'n 50 km verderop. Hier gaan we naar de apotheek en boodsschappen doen. Er is ook een marktje waar je afrikaanse spulletjes kunt kopen. Ik wil graag een mooi sla bestekkie. In de apotheek is het erg druk, Bert komt binnen en iedereen mag/moet wachten hij wordt eerst geholpen. Hij krijgt 10 tabletjes en daarna moet het over zijn....we wachten af. Bij het marktje parkeren we en we gaan kijken. De verkoperes zijn niet zo opdringerig als op andere plekken en we lopen rustig rond en maken onze keuze. Daarna wordt ook makkelijk geaccepteerd dat we niks meer willen kopen en worden we met rust gelaten. De weg naar Spitskop is eentonig recht. Er wordt aan het asfalt gewerkt en dat vertraagt enorm. Een mooi plekje om te lunchen is moeilijk te vinden en uiteindelijk stoppen we bij een picknick plek waar ook de werkers pauze houden. Ze blijven op afstand en wij eten rustig. Spitskop is de hoogste berg van Namibie en schijnt de moeite waarde te zijn. We realiseren ons pas hoe mooi het is als we vlakbij zijn. Midden in een zeer vlak landschap staat ineens een reusachtige berg van opgestapelde enorme rode stenen. Hij is prachtig en indrukwekkend. Dit hadden we niet verwacht en we zijn blij dat we hier gestopt zijn.

De campsite wordt gerund door de lokale bevolking en al het geld gaat naar de gemeenschap. Het is een terrein waar veel stenen liggen maar ook gras groeit. Het zijn geen vaste plekken maar je rijdt rond en als je wat leuks ziet ga je er staan. We zoeken 2 vlakke en niet zo begroeide plekken vlak bij de berg. De zon gaat onder en het is prachtig en stil. We gaan eten en er is natuurlijk een lekker kampvuurtje. Ineens begint het te waaien, in het begin is het niet eens zo erg maar het waait steeds harder. Tegen de tijd dat we naar bed gaan stormt het. De daktenten die we nu bij de auto hebben zijn wat lichter en de flappen klapperen enorm. Het maakt erg veel kabaal en Lisa is bang. De storm raast de hele nacht door. De ijzeren stangen die ervoor zorgen dat de voorkant van de daktent open blijft worden weg geblazen door de wind en ik voel af en toe dat de ladder onder de daktent opgetild wordt door de wind. We slapen allemaal slecht en zijn blij als het licht is.