28 juli worden we wakker bij Spitskop na een zeer onrustige nacht. De zon schijnt en het is al warm. Het is het beste weer tot nu toe zo vroeg in de ochtend. Je kunt de Spitskop een stukje beklimmen en we besluiten dat te doen. Via een ijzeren ketting kun je naar boven lopen en dan nog zelf verder klimmen. Het is niet zwaar en iedereen is blij met wat beweging. Het uitzicht van bovenaf is prachtig. JE kunt eindeloos ver kijken.

We vertrekken en moeten nog zo'n 120 km naar Swakopmund, zoals je kunt lezen is hier veel Duitse invloed. Langzaam rijden we naar de kust en de woestijn. De Namib woestijn eindigt hier in de zee en dat is bijzonder. We rijden paralel aan de zandduinen en waar je kijkt zie je zand, zand en zand. Swakopmund ziet er heel anders uit. De huisjes zijn net kleine Duitse huisjes met dezelfde kleuren, ervoor een keurig trottior en dan een zandstraat. Zo grappig om te zien. Alles is even schoon en netjes. Ongelofelijk, dat dit kan in Afrika. De camping heeft een klein stukje gras en daar gaan we lekker staan, na al dat zand is het heerlijk om gras te ruiken.

We zijn de enige gasten op deze camping en dat is vreemd want het is nu hoogseizoen in Namibie. De zonsondergang zien we vanaf het terras van een restaurant, we kunnen langzaam ' de son in de see sien sakken' en het is mooi. We eten een vis schotel met lokale vis en frietjes....heerlijk. De witte wijn die ze ons aanraden kost omgerekend4 euro, tja zo kun je nog eens uit eten. Bert heeft geen last meer van zijn darmen die 10 tabletjes hebben hem echt goed gedaan.