Savuti naar Maun

Op 8 augustus worden we wakker in 'Savuti' ook nu geen olifant te zien. Rond 07.00 uur klinkt er ineens ergens keihard muziek. We hebben al een zeer luidruchtige Duitse buurman die meteen na het opstaan heel hard begint te praten, dat is op zich niet erg maar dat heeft hij gisteravond ook tot zeer laat (22.00 uur is zeer laat voor ons) gedaan. Ik ga kijken waar de muziek vandaan komt en zie 2 auto's staan met 8 personen erbij. Ik loop erop af en ze kijken me allemaal aan maar zeggen niks. Ook op mijn 'good morning' wordt niet gereageerd. Opeens loopt 1 van de meisjes naar 1 auto en draait het geluid wat zachter. Ik vraag in het Engels waar ze mee bezig zijn en of ze zich realiseren dat ze in een Park zitten met dieren die hier echt niet op zitten te wachten, net zomin als wij mensen die in het Park kamperen. Eén van mannen zit op de motorkap en kijkt me aan, dan begint hij te praten in een taal die ik niet ken en hij zegt dan iets met het woord 'Russisch' waarop ik zeg; 'nee, onbeleefd' . Ik geef aan dat de muziek nog zachter moet en dat gebeurt maar terwijl ik wegloop roept de man me nog van alles na in het Russisch, ik besluit om maar weg te lopen het zo te laten, het doel was de muziek zachter en dat is ook gelukt. Ik had al wat verhalen gehoord over Russen op vakantie maar dit slaat wel echt alles. Gelukkig zijn we ze verder niet meer tegen gekomen.

We hadden voor het ontbijt een klein kampvuurtje gemaakt om koffie op te zetten en omdat het nog zo vroeg is en het vuurtje lekker brandt besluit ik een brood op het houtvuur te bakken. Al snel ruikt het lekker naar vers gebakken brood en hebben we een lekker lunch.

We gaan op pad om naar Maun te rijden. De hoofdstad van Botswana. De tocht duurt langer dan we verwacht hadden we komen pas rond 18.00 uur in Maun. Onderweg zien we weer veel chaotische dorpjes en alles ziet er nog steeds groezelig uit. We hebben besloten om 2 nachten in Maun te blijven en zoeken een plek waar het voor Lisa ook leuk is. We vinden een hotel waarbij je kunt kamperen én er is een zwembad bij én een speeltuin. De camping is groot en je kunt kiezen uit verschillende soorten plekken. We staan lekker aan de rand tussen de bomen en dicht bij een enorme lantaarnpaal. Die geeft ons zoveel licht dat we niks anders nodig hebben. Gelukkig zijn de daktenten erg donker en schijnen ze niet door dus in de tent zie je er niks van. Het is al donker als we opzetten en we eten snel wat en gaan naar bed. Het was een lange dag.

Ihaha campsite naar Savuti

Op 7 augustus worden we wakker bij 'Ihaha' kamp. Het is weer een prachtige dag maar we zien geen dieren. We rijden door naar onze volgende kampeerplek 'Savuti' .

Dit betekend dat we het park uit gaan en een stuk door Botswana gaan rijden. De track (4x4 woord voor route) bestaat vooral uit zanderige paden. Dit is zwaar rijden en schiet niet altijd op. Soms heb je het gevoel dat je zwiert over de weg. Stilstaan kan fataal zijn want dan zak je weg in het zand en als je weer gaat rijden graaf je jezelf dan alleen maar dieper in. De auto die we hebben heeft modderbanden en dat is erg onhandig voor dit seizoen. Modderbanden hebben een diep profiel en zorgen ervoor dat de modder eraan blijft hangen waardoor je kunt rijden. Het is nu erg droog en het grove profiel zorgt ervoor dat we onszelf ingraven in mul zand. Een heerlijk rijdagje voor Bert, goed geconcentreerd en rustig rijden en je spoor zoeken in het zand. Zodra we het park uit zijn en in de bewoonde wereld komen zijn er ook geen dieren meer, behalve de geiten, koeien en ezels die constant oversteken. Botswana is een heel ander land dat Namibië. Hier zijn de dorpjes rommelig en chaotisch en ziet alles er zelfs groezelig uit. De mensen zien er niet ongelukkig uit, maar dat is een indruk in Namibië hebben we contact gehad met verschillende inwoners in Botswana helemaal niet.

Als we weer het park binnenrijden na zo'n 3uur zien we ook meteen weer dieren. Een olifant loopt een tijdje voor ons uit en het lijkt wel of hij ons de weg wijst naar het park. Middenin het park is een soort vesting gebouwd rondom het douche/toilet blok. De olifanten lopen ook hier vrij rond tussen de auto's, als er gevaar is kun je een veilig onderkomen zoeken in de vesting. We zien geen olifanten die dag in het kamp en alles blijft rustig.

Kasane naar Ihaha

6 augustus worden we wakker bij de Torro Lodge in Kasane. We gaan vandaag aan een tocht beginnen die 3 dagen zal duren. We rijden dwars door Chobe National Park en kunnen alleen kamperen op plekken die daarvoor aangelegd zijn. In het park leven alle dieren in het wild en dus moeten we goed uitkijken. Eerst nog even boodschappen doen en terwijl Bert gaat tanken ga ik snel 30 minuten in een internet café de weblog aanvullen. Na 30 minuten is het andere gezin ook bij het internet café maar geen spoor van Bert en/of Lisa. Geen telefoonbereik dus bellen heeft geen zin. Ik realiseer me dat ik de avond ervoor de camping ben gaan betalen en alle portemonnees meegenomen heb. We hadden nog cash maar ik wilde liever met credit card betalen, helaas kon dat niet, geen verbinding.......ach ja dit is Afrika....dus maar cash en met veel geharrewar komen we eruit. Maar dat kan betekenen dat Bert bij het tankstation staat en niet weg kan omdat hij geen geld heeft.

Met de andere auto rijden we naar het tankstation, geen Bert en Lisa, hé, hoe kan dat nou? Ik laat me terug brengen naar het internet café want daar hebben we afgesproken en het andere gezin rijdt een rondje door het stadje. Ik blijf op de hoek wachten en zie ze naar 15 minuten terug komen. Ze hebben even contact gehad met Bert en die moest naar een ander tankstation want de diesel was op. Ja, ook dit is Afrika. Geen diesel en gelukkig was de volgende pomp maar 9 kilometer verderop. Afijn met wat vertraging gaan we op weg naar een ingang van het park. Bert komt behoorlijk geïrriteerd terug. De parkwachter heeft hem terug gestuurd want we hebben geen reservering en dan kom je er niet in. Die ervaringen kun je alleen in Kasane en/of Maun krijgen. Er zit niks anders op dan terug te rijden naar Kasane en daar een vergunning te halen. Dit zorgt voor weer 1 uur oponthoud. Onderweg moeten we er al om lachen, hoe kun je in dit land je trip vooruit plannen als ze er zelf voor zorgen dat alles steeds anders loopt. Het blijkt dat je sinds 1 januari moet reserveren om iets in het park te mogen doen. We leggen er ons snel bij neer en begrijpen het ook wel. Er zijn teveel beesten nog in dit park en het is nog erg mooi en niet zo bekend. Als je het niet organiseert wordt het als maar drukker en dan krijg je beesten met 'toeristenstress'. Bij Kasane wordt op zijn Afrikaans moeilijk gedaan. Er wordt flink geslijmd en stroop gesmeerd en na 30 minuten krijgen we te horen dat ze hun best gaan doen voor ons, alle kampeerplekken zijn vol maar omdat wij het zijn gaan ze kijken wat ze kunnen regelen. Na 15.00 uur kunnen we terug komen en MISSCHIEN is het dan gelukt. We besluiten om die tijd door te brengen in het park. We zijn er 1 keer 's ochtends geweest en 1x met de boot op het water nu gaan we eens kijken midden op de dag. We rijden het park binnen en zien Kudu's en nijlpaarden en giraffen. We hebben nog niet geluncht en besluiten om naar de picknickplek te rijden die in een uithoek ligt. Dat is officieel ook de enige plek waar je uit de auto mag en 'veilig 'zou moeten zijn voor alle dieren. Onderweg zien we ineens heel veel aasgieren en andere roofvogels we rijden er naar toe en daar ligt een jonge olifant die dood is en helemaal kaal gepikt wordt door de roofvogels. Het is een wreed gezicht maar wel zoals de natuur werkt. De stank is onhoudbaar en we rijden snel door. De picknick plek ligt aan het water maar aan een oever die te hoog is voor nijlpaarden om omhoog te klimmen. We stappen uit en terwijl we zitten te eten zien we olifanten aankomen. Ze lopen ons op zo'n 100 meter voorbij. Ik blijf kijken naar hun oren. Inmiddels hebben we wat geleerd over olifanten gedrag. Ze zijn namelijk niet van nature agressief maar als je ze irriteert dan kan het snel mis gaan. Een olifant die rustig is wappert constant met zijn oren en slaat relaxt zijn gras uit voordat hij dat in zijn bek stopt. Een boze of agressieve olifant zal eerst een 'mock attack' oftewel nepaanval doen. Hij zal wild met zijn oren gaan flapperen en trompetteren. Dit is intimiderend en ook de bedoeling van het beest. Je moet dan rustig blijven staan en vooral niet wegrennen. Als de olifant echt boos is zal hij zijn oren plat tegen zijn hoofd doen en het hoofd buigen daarna rent hij meteen op je af. Wegrennen heeft dan geen nut meer want hij rent altijd harder en het enige wat je kunt doen is je proberen te verstoppen achter een boom of steen. 'Tuurlijk' denk je dan, alsof dat nog lukt , volgens mij sta je vast genageld aan de grond. Dus ik let op alle olifanten oren en als ze wapperen ben ik blij. Deze olifanten wapperen nog en hun grasje wordt rustig uitgeklopt voordat het de bek ingaat. Ik maak wat foto's zodat we thuis kunnen laten zien hoe dicht bij ze echt waren. Dan stappen we in de auto om terug te rijden. We rijden de bocht om en staan oog in oog met een grote groep olifanten die de weg over steekt. Bert wil het fototoestel en maakt rustig zijn raampje open. Ik zie natuurlijk alleen maar die grote oren. We rijden stapvoets dwars door de kudde en ik sluit mijn raampje. Bert wil een foto maken maar het beest kijkt me recht aan, echt waar, en ik wil hem niet irriteren. We zitten in een uithoek en als het fout gaat... te lang gedacht en gewacht, kans voorbij, langzaam zijn we de kudde voorbij gereden...geen foto dus maar wel een mooie herinnering. Bij de ingang blijkt dat bij hoge uitzondering er wel plek is voor ons, en we hebben dus weer geluk. We rijden terug het park in en komen meteen een kudde zebra's tegen. Die hadden we nog niet vele gezien en we kijken er met veel plezier naar. Rustig rijden we door en ineens zie ik een stuk verderop een welpje oversteken. Ik kan niet eens iets zeggen en alleen maar wijzen en 'daar, daar, daar' roepen. We rijden er naar toe en daar in het veld loopt een leeuwin met 2 welpjes. Ze rollen en struikleen over elkaar heen, wow dit is wel een bonus. De leeuwin draait zich naar de auto en gromt eens in onze richting. Dan zijn ze verdwenen in het hoge gras en zitten we nog wat verdwaasd te kijken. Dit is echt een cadeautje . De campsite ' Ihaha', grappige naam maar geen idee wat het betekend, is snel gevonden. Overal ligt olifantenpoep dus die lopen hier blijkbaar gewoon rond. We zoeken een plekje aan het water en zien de zon langzaam ondergaan. Het is erg rustig hier en iedereen geniet van de stilte. Het is ook wel spannend want er kunnen hier zomaar allerlei beesten de camping opkomen. Bij het verzamelen van hout voor het kampvuur staat Bert opeens oog in oog met een buffel. Dat is wel even schrikken. Rustig trekt hij zich terug en stuurt de kinderen ook terug naar de auto. De buffel gaat ongestoord verder met grazen. De foto camera gaat mee naar bed en alle ramen van onze daktent staan open maar helaas geen dieren dus ook geen mooie foto's.

internet cafe in Botswana

Lieve allemaal,

Ik zit hier in een verschrikkelijk groezelig internet cafe mijn verhalen toe te voegen aan de web log. Ik heb iedere keer maar 30 min. daarom heb ik geen tijd om jullie lieve reacties te beantwoorden. We hebben wel 1100 foto's maar krijgen ze gewoon niet erop gezet in die tijd en de verbinding is vaak te langzaam. Deborah en Aad misschien moeten we een soort dependance openen hier om wat ICT vaardigheden op touw te zetten. Ik meld me vrijwillig als locatie leidster!!!!

We gaan in Maun kijken of we foto's erop krijgen.

Zoals jullie kunnen lezen hebben we een fantastische reis en genieten we enorm. Maar ook al schrijf ik veel , ik kan niet echt alles opschrijven dus er blijven nog genoeg verhalen over voor bij een bakkie of een wijntje!

tot snel en bedankt voor jullie reacties.

Bert, Heidi en Lisa

Chobe naar Victoria Falls in Zimbabwe.

Op 5 augustus 2009 worden we wakker bij de Toro lodge. Vandaag gaan we naar Zimbabwe en Zambia. Alleen voor Zimbabwe hebben we een visum nodig Zambia zullen we een stukje inlopen om de watervallen te zien. Onze reisleider is Mike en hij lijkt op Eddy Murphy. Hij heeft dezelfde aanstekelijke lach. Ook deze reis gaat goed, de douane wordt geregeld en we krijgen weer flink wat stempels. Afrika hangt van de stempels aan elkaar lijkt het wel. Niks computers of digitaal, gewoon een stempel een carbonpapiertje.

Een jong Nederlands stel heeft problemen. Je kunt met randen, dollars of euro’s betalen maar je krijgt geen wisselgeld. Buiten probeert een lokale man een grote wisseltruuk bij ze. Ik spreek ze aan en vraag of we kunnen helpen. Ze hebben niet genoeg en we wisselen wat euro’s voor ze. Even later zien we ze de grens over gaan. Gelukkig kunnen ze verder. Eenmaal bij de Victoria Falls staan ze ons op te wachten, helemaal in de stress. In Zimbabwe kun je tot 18 augustus niet met een credit card betalen en de bank heeft geen geld dus kan niet wisselen. We geven ze wat Pulla’s en Euro’s en wensen ze een fijne vakantie. Ze zijn helemaal opgelucht. Zimbabwe heeft het erg moeilijk momenteel en geld is er niet of niks waard. Je kunt biljetten van triljoen Zimbabwaanse dollars kopen voor 1 US dollar. De prijs van een kopje koffie kan verdubbelen terwijl je hem besteld verteld de gids. Gelukkig wordt de situatie wat stabieler maar een bank die geen geld heeft waar maak je dat nog mee??

De Victoria Falls zijn enorm en we genieten van alle regenbogen die te zien zijn boven het water. Het water spuit met zo’n kracht naar beneden dat we zelfs aan de overkant nog goed nat worden. In het regenseizoen schijnt het helemaal onmogelijk te zijn om daar te staan dan gaat er per minuut 100- miljoen liter water per minuut over de rand. We zuchten nog maar eens.

In de bus terug ben ik gewoon moe en vol van alles wat ik gezien heb en ineens weer 3 olifanten langs de kant van de weg.

We maken een lekker vuurtje en gaan kijken naar onze tocht van morgen. We gaan 3 dagen langs de Okavango Delta rijden. Wild kamperen en hopelijk weinig mensen en veel dieren zien.

Ben benieuwd wat dat gaat brengen. Over 1 week gaan we alweer naar huis. Dat voelt nog erg onwerkelijk.

Langs de Chobe rivier zien we alle dieren

4 augustus 2009 worden we om 05.00 uur wakker bij de Toro Lodge. Slik, dit is wel heel vroeg. We eten snel iets kleins en melden ons bij de receptie. Het schemert nog wat maar het wordt al snel dag. We moeten in een auto stappen die helemaal open is en een soort toneelopstelling heeft. Er zijn 3 banken waar je met ongeveer 4 personen op kunt zitten. We vetrekken en het is verschrikkelijk koud. De chauffeur rijdt maar 60 km per uur maar het waait enorm en al snel zijn we door en door koud. Ik kijk bij de chauffeur in de auto en zie daar een stel dekens liggen. Ik mag ze pakken en geef ze snel door aan de rest. Oef dat scheelt, onze benen worden nu lekker warm. We rijden op de hoofdweg en ineens zien we 3 olifanten staan, de chauffeur stopt en wij zijn enthousiast, eindelijk olifanten. Ze staan rustig langs de kant en gaan ineens over steken. Maken we dat ook eens mee, zomaar over een geasfalteerde weg steken 3 olifanten op hun gemakje over. Dat blijkt later pas het begin te zijn van een zeer indrukwekkende morgen. We zien allerlei antilopes, impala’s, sables, nijlpaarden, apen, buffels en zebra’s. Jammer genoeg geen giraffen en die wilde ik graag nog eens zien. We zien ook nog een luipaard die uit een boom springt en snel weer weg is. Hier in hun natuurlijke omgeving zie je pas hoe goed de schutkleuren van deze dieren werken. Iedereen zit op het puntje van de bank om maar iets te zien en niks te missen. De gids is aardig en stopt voor elk dier en legt alles goed uit.

Onder de indruk komen we om 10.00 uur we terug op de camping. We ontbijten en gaan nog even het dorpje in. Om 14.45 uur worden we weer opgehaald voor een boottocht. De dieren komen dan drinken langs de rivier en dat schijnt prachtig te zijn. We vertrekken en meteen zien we olifanten die tot hun knieën in het water staan om gras te eten. Een gek gezicht. Ze stappen met logge passen door de modder en zoeken gras. Iedere keer trekken ze met hun slurf wat gras uit, slaan het een paar keer op en neer om het zand eruit te slaan en stoppen het in hun bek. In het water zien we iets wat op rotsen lijkt maar dat zijn nijlpaarden die liggen lekker te genieten van de namiddagzon. De krokodillen die we zien liggen rustig op de kant en verroeren zich niet. Opeens komen eruit de struiken enorme grote groepen olifanten aangerend, ze stormen op het water af en beginnen te drinken en zichzelf en elkaar nat te spuiten. Er zitten veel jonge tussen en die worden tussen de grote ingenomen. Een prachtig gezicht iedereen geniet en de foto apparaten klikken en zoemen.

En als klap op de vuurpijl zien we giraffen. Majestueus komen ze uit het gewas gelopen en ze knabbelen aan bomen en struiken. Sommigen schuren met hun lange nekken tegen elkaar waarschijnlijk omdat ze jeuk hebben. Terwijl ik dit typ zie ik het allemaal weer voor me. Het is zo mooi. Ik kan het niet verwoorden. We hebben filmpjes gemaakt en ontzettend veel foto’s daar zullen we jullie zeker nog mee gaan vervelen. Op de terugreis duikt er plotseling naast de boot een nijlpaard op. Ze hebben zulke mooie ogen maar zijn de gevaarlijkste beesten die je tegen kunt komen. ’s Nachts horen we ze ook geluiden maken die een kruising zijn tussen knorren en grommen. Bij het water is het dus oppassen geblazen. We komen terug op de camping en zijn helemaal overdonderd door alle beesten en indrukken. Dit hadden we gehoopt maar niet verwacht. Morgen naar de Victoria Falls. Ik bak nog snel een brood voor de lunch en weer vroeg naar bed. Het was een lange dag.

Popa Falls naar Chobe in Botswana

3 augustus 2009 worden we wakker bij Poppa Falls. We hebben een plekje uitgekozen dat niet te dicht bij het water was ivm de muggen maar voor het ontbijt besluiten we anders. Bert en Lisa verzamelen hout voor een vuurtje en al snel zitten we aan de oever van de rivier te ontbijten terwijl de zon lekker warm begint te worden. De vogels fluiten ook voor het eerst, wij begrijpen het wel, als het ’s nachts vriest heb je niet echt zin om al heel vroeg te gaan fluiten.

We vertrekken op tijd en rijden alweer snel langs mooie dorpjes wat we ook zien is dat ook in Namibië maandag wasdag is. In veel dorpjes hangt kleurrijke was aan de lijn of over de hekken te wapperen. We rijden vandaag naar Botswana, en zullen daar iets heel toeristisch gaan doen. Een boottocht over de Chobe en met een bus naar Zimbabwe om naar de waterval “Victoria Falls”te gaan kijken. We hebben een camping opgekregen van iemand die we bij Ebi ontmoet hebben en gaan op pad. Zoals ik al eerder schreef is de grens over gaan in Afrika niet iets wat aan regels of tijd gebonden is. Geen Shengen akkoord dus. Toen we onze nieuwe auto kregen hebben we wat korting gekregen als wij de invoer van de auto regelden bij de grens met Botswana. We gaan ervan uit dat dit dus wel even kan duren. Net voor de grens besluiten we nog even te stoppen om te tanken. In We hebben nog Randen daarmee kun je zowel in Zuid Afrika als Namibië betalen maar in Botswana hebben ze Pula’s en die willen we eigenlijk niet meer kopen. Ik wil daar ook nog wat boodschappen doen en dus gaat Bert tanken en wij lopen naar de supermarkt. Het is een marktdag en ontzettend druk. Ook deze locale supermarkt heeft niet veel en we kunnen niet veel kopen maar wel weer een leuke ervaring om door zo’n dorpje te lopen en vooral Lisa loopt met veel zelfvertrouwen. Ze wordt maar 1 x aangeraakt door iemand, die wil even aan haar witte velletje zitten. Onderweg komen we ook nieuwe verkeersborden tegen. Pas op, overstekende olifanten. De hele weg kijken we ernaar uit maar jammer genoeg steekt er geen olifant over. Hopelijk komt dat wel nog. Aangekomen bij de grens is er niemand. We zijn snel Namibië uit en Bert vraagt nog een paar keer hoe moet dat met de auto??? In Botswana moet je dat regelen wordt gezegd. Daar gaven ze aan dat het in Namibië geregeld moest worden, maar als we aangeven dat die het goed vonden kunnen we door. De grens tussen Namibië en Botswana is de River Chobe. Je rijdt over een brug en die verbindt deze 2 landen. Aan de andere kant moeten we eerst onze voeten en de autobanden laten ontsmetten. Men is bang voor mond en klauwzeer, je mag ook geen verse melk, vlees of kaas of groenten het land inbrengen. We hebben van alles bij ons en vertellen over de melk zodat ze de rest niet nakijktl Het truukje werkt en we vertrekken. Ok, we zijn er het land mee uitgekomen en het volgende land mee in, we geloven het wel. De auto komt van origine uit Zuid Afrika en daar gaan we naar toe dus we laten lekker zo. De camping heeft eigen bij elke plek een douche en toilet blokje, heerlijk, en ze hebben echt warm water. Jeetje wat mis ik dan mijn eigen douche maar dit heeft ook wel charme, een paar dagen poedelen of een koude douche, je gaat je eigen huis steeds meer waarderen.

We hebben de malaria tabletten bij ons maar hebben besloten te kijken of we ze wel gaan slikken, zolang we geen muggen zien hebben we ze niet echt nodig. Ik loop vanuit de receptie naar onze kampeerplek en wordt meteen geprikt, ok aan de Malarone dus want thuis komen met een tropische ziekte is geen pretje. We boeken bij de receptie meteen een game drive voor de volgende ochtend, om 05.45 uur moeten we ons melden en ’s middags een boottocht over de rivier om de dieren te kunnen zien die gaan drinken.

Vroeg naar bed want om 05.00 uur moeten we eruit.

Grootfontein naar Popa Falls

2 augustus worden we wakker bij Roy’s camp. De nachten zijn aanmerkelijk warmer. Sliepen we eerst allemaal met een kruik, bedsokken en enkele lagen dekens kunnen we nu toe met alleen wat extra dekens en de rest is weg geborgen. Lisa had allemaal extra groene dekens en als ze ging slapen leek ze wel de prinses onder de erwt ipv op de erwt. In Roy’s camp is het al vroeg een drukte van belang. Iedereen wil op tijd vertrekken en om 09.30 uur is de hele camping leeg. Poppa Falls schijnt een ontzettend mooie plek te zijn. De waterval die hier loopt voedt de Okavango Delta. Er wordt geschreven in de verschillende gidsen dat een plekje in het National Park krijgen echt moeilijk is maar we wagen het erop. We vinden het nergens echt druk en hebben al meer mazzel gehad deze reis dus waarom nu niet. De reis van zo’n 420 km verloopt weer voorspoedig. Alleen maar asfalt en geen stoplichten of rotondes waar je vaart moet minderen. Er zijn ook geen stadjes meer en we hebben alleen nog maar hutjes en kleine nederzettingen. De enige stenen gebouwen die we zien zijn of een school, of een kerk of een ziekenhuisje. Er lopen veel vrouwen met enorme manden of dozen op hun hoofd, als er al een man bijloopt is dat vaak met een klein tasje of doosje. We zien wel veel mannen die langs de kant van de weg zitten en wachten. Waarop….????De bus, iemand die ze werk aanbiedt of gewoon op iets dat ze zelf nog niet weten. Bij Poppa Falls moeten we tanken. Lisa vindt het nog steeds een beetje eng als we stoppen al die mensen die kijken, vooral in deze dorpjes zijn we toch wel erg blank. Bert gaat tanken en Lisa en ik stappen uit om even naar de supermarkt te lopen die op hetzelfde terrein ligt. Lisa knijpt in mijn hand en vraagt of dit wel kan. Tuurlijk roep ik, niemand gaat ons wat doen. En inderdaad we stappen de supermarkt binnen en iedereen gaat gewoon door. De schappen zijn bijna leeg en het aanbod is zeer klein. Lisa begint er lol in te krijgen om door de winkel te struinen, tot nu toe zijn we vooral in supermarkten geweest waar veel verkocht werd, vooral omdat ik daar ook makkelijker glutenvrije artikelen kan krijgen. Ik scan de schappen en kan ook niks vinden dat ik zou kunnen eten behalve een pak suiker en een zak rijst. We groeten vriendelijk en stappen weer naar buiten. Op de camping zijn 2 plekken bezet en we mogen zelf iets uitzoeken. Goed dat we de gok genomen hebben. Het water van de rivier stroomt snel en er is een mooi strandje bij. Het is nog vroeg en de zon schijnt. De kinderen gaan in het water spelen en wij zitten erbij met een stoel en een boek. Heerlijk dit is vakantie. ’s Avonds een mooi vuurtje en een worstje erop. En weer zonder kruik naar bed dat is helemaal fijn.