Gochas naar Katjapia

24 juli 2009 werden we wakker in de gastenkamer van Pieter en Marieta. Meteen weer in de regelmodus. De verzekering moest gebeld worden. De liep meteen uit in een huil partij. De emoties hadden nog erg de overhand en vooral het gevoel dat het een wonder was dat we er nog alle 3 waren. We besloten ook meteen om niet naar huis te gaan maar verder te gaan met deze vakantie. Dit land is te mooi om op deze manier te verlaten. Pieter en Marieta waren zo lief en bezorgd over ons. Er was meteen koffie en we mochten met de 2 gezinnen bij hun in keuken eten. Het was buiten erg koud en had die nacht zelfs gevroren. Het andere gezin is naar Katjapia gegaan en wij bleven achter omdat we naar de politie moesten en geen auto hadden. Inmiddels hadden we wel gehoord dat de auto total loss was. We hebben onze spullen uitgezocht en gekeken wat het nog deed. Het foto toestel ( net 1 week oud) lag buiten de auto maar deed het nog. Zo ook de I pod, Lisa's DS heeft een grote grijze streep over het beeld, maar ach, we hebben elkaar nog.

We hebben samen met Pieter en Marieta geluncht en hoorden toen dat we opgehaald zouden worden door een chauffeur die ons ook naar Katjapia zou brengen. Eerst naar het politiebureau om aangifte te doen. Gochas is een ontzettend klein stadje en iedereen wist dat wij de personen waren van het ongeluk. Onze auto had achter op de sleepwagen een tijdje in het dorpje gestaan en iedereen was verbaasd dat we eruit gekomen waren. Het politiebureau was ook een ervaring op zich. Er moesten formulieren ingevuld worden en ons Engels is niet beroerd maar soms begrepen we het niet en dan zei de agent; ' Ik weet eigenlijk ook niet wat ze hiermee bedoelen, ik streep het gewoon door' Toen alles ingevuld was wilden we een kopie voor de verzekering maatschappij. Ta, moeilijk, moeilijk hij had geen kopieer apparaat en dat was ook niet mogelijk. In het dorp bij de winkel was wel een kopieer apparaat. We hebben toen de originelen gekregen en zijn daarmee naar de winkel gegaan om een kopie te laten maken. Dat maak je in Nederland toch niet mee dat je het politie bureau uit loopt met een proces verbaal om te laten kopiëren. De chauffeur arriveerde en we hebben afscheid genomen van Marieta die meegegaan was naar het dorp en bij ons gebleven is. Wat kun je toch ontzettend lieve mensen tegen komen als je in zo'n moeilijke situatie bent. Mensen die je opnemen in hun huis en je willen helpen zonder dat ze er iets voor terug verwachten. Hartverwarmend.

We zijn met de chauffeur op pad gegaan en kwamen om 22.00 uur aan op Katjapia. Ook hier weer zo'n hartelijke ontvangst. Ten eerste door het gezin waarmee we reizen, dat dit ook maar overkomt en zegt, we blijven bij elkaar. En ook door EBI de eigenaar van deze farm. Weer zo'n hartelijke lieve man die opneemt in zijn huis en alles voor je wil regelen. We hebben heerlijk gegeten. Oryx...dat was iets wat ik eigenlijk had willen vermijden. Maar ik moet zeggen het vlees van de Oryx smaakt heerlijk.

Daarna lekker naar bed.

gochas en even niks

23 juli 2007 Op weg naar Gochas. Lees eerst de verslagen van onze eerste dagen voor je dit stuk leest.

We vetrekken na de lunch en rijden over gravel wegen. Deze wegen zijn als wasborden maar er liggen steentjes bovenop waardoor de weg glad kan zijn. Na zo'n 100 km krijgt Bert ontzettende last van zijn maag. We stoppen een paar keer zodat hij bij kan komen maar uiteindelijk besluiten we dat ik verder zal rijden. Ik neem het stuur over en rijd met een gangetje van 80 km. per uur. Voor de bochten laat ik de snelheid wat terug lopen en daarna laat ik het weer oplopen. De andere auto heeft in de gaten dat we niet meer achter ze rijden en komt terug. Ze stellen voor dat wij voorop rijden en zij volgen, als er dan iets is dan merken ze dat sneller. We rijden door en het gaat goed. Het volgende stuk kan ik me weinig van herinneren. We zijn gaan slingeren en zijn ingehaald door ons eigen wiel. Je begrijpt dat rijden met 3 wielen niet echt makkelijk is. De auto is van de weg geraakt en over de kop geslagen. Bert heeft geroepen ' Daar gaat ons wiel' dat heb ik niet gehoord. Ik ben weg geweest en kan me herinneren dat we gingen rollen en ik alleen maar dacht, dit is het einde. Lisa die achterin zat kan zicht alles herinneren en volgens haar zijn we 3 keer over de kop gegaan. We zijn tot stilstand gekomen terwijl de auto weer op zijn wielen stond. Eerst hebben we elkaar geroepen en gecheckt of we allemaal nog reageerden. Gelukkig hadden we alle 3 niks. We zijn uit de auto geklommen en ondertussen reed het andere gezin voorbij. Zij dachten dat wij een lokale boer waren die aan het werk was in het veld. De auto zag er zo anders uit, de daktenten waren met de imperiaal van de auto los geraakt en lagen in het veld. De auto zelf was aan alle kanten behoorlijk gehavend. Gelukkig reed ik want de bestuurderskant heeft de eerste klappen gehad. Het dak was aan die kant behoorlijk gedeukt, Bert is toch wel wat langer dan ik. Lisa had een grote bloeduitstorting op haar voorhoofd. We hadden een doos bij ons met brood en meel, daar zat nog zo'n 8 kilo in. Deze doos is losgeraakt en door de auto gevlogen , hij heeft Lisa 2 keer geraakt tegen haar voorhoofd, zij zegt dat ze toen dacht,' Dat wil ik niet nog een keer' Toen de doos weer haar kant op kwam heeft de hem met beide benen uit het raam getrapt. De doos lag buiten de auto. Adrenaline geeft je een ongelofelijke kracht. Het andere gezin is omgekeerd en heeft ons fantastisch opgevangen. We hebben gezamenlijk alle spullen die overal verspreidt lagen verzameld en bij hun in de auto gelegd. We hebben alles terug gevonden op Bert's nieuwe zonnebril na, die had hij net op Schiphol gekocht. We hebben ook meteen het verhuurbedrijf gebeld en die zou een sleepbedrijf sturen. Ondertussen zijn we ook op zoek gegaan naar de bouten van het wiel en vonden er 3 terug waarvan er 1 afgebroken was. Dit alles was om 16.00 uur 's middags. Om 18.00 uur is het andere gezin samen met Lisa naar de dichtstbijzijnde camping gereden om daar vast iets te eten. Het werd erg koud en ook al donker. Toen ze weg reden kreeg ik het erg zwaar. Het was koud en we hadden een vuurtje gebouwd maar het was ook onheilspellend om daar te staan. Stel je voor, je overleefd zo'n ongeluk en word vervolgens opgegeten door een leeuw!!! Er stopten wat mensen die allen erg lief waren. Na een poosje kwam Frank (van de andere auto) terug rijden met de eigenaar van . Zij zijn bij ons gebleven tot 21.00 uur toen pas was de sleepwagen er. We zijn toen naar de camping gegaan waar nog lekker iets warms te eten was. De eigenaar had zijn gastenkamer voor ons ingericht en daar was ook Lisa. We zijn met zijn 3-en naar bed gegaan en hebben een zeer onrustige nacht gehad.

Nossob naar Gochas

23 juli 2009 worden we wakker in Nossob met een strakblauwe lucht. We zijn vandaag om 06.30 uur opgestaan. Dat is ineens wel erg vroeg maar we willen om 08.00 uur vertrekken. We hebben een lange dag voor de boeg. Eerst weer door het hek om in de dierenwereld te komen. Zo'n 500 meter verderop zitten ineens 2 leeuwen in het gras, ze zijn met elkaar aan het stoeien en hebben het heel erg naar hun zin. Bert en Lisa klimmen uit de auto, ik wil toch graag dat Lisa in de auto blijft, het zijn wel leeuwen en je weet nooit hoeveel het er zijn. We kijken naar het gestoei en na een poosje rijden we door. Ineens duikt er 1 leeuw op de weg op. Hij loopt langs de auto's en gaat het veld in.

Wow, 3 leeuwen in de eerste 10 minuten. We rijden door en zien oryxen en ook voor het eerst wildebeesten. Zo mooi als ik de oryx vind zo lelijk is de wildebeest. Na 10 km lopen er ineens 4 leeuwinnen met als laatste 1 grote leeuw in een optocht . Hij is enorm en loopt trots als een pauw achter zijn harem aan. Het is zo'n indrukwekkend gezicht. Het lijkt zelfs onwerkelijk. We blijven staan en bekijken de optocht zij lopen ongestoord door en trekken zich niks aan van ons. Uiteindelijk zien we die ochtend in totaal 12 leeuwen. Onze vakantie is al voor een groot deel geslaagd.

Gelukkig blijft het daar niet bij. We komen een kudde wildebeesten tegen en een grote groep struisvogels, die zo dichtbij zijn dat we ze bijna aan kunnen raken, terwijl ik er foto's van maak zie ik ineens een stukje verder op de zeer herkenbare oren van een giraffe boven een boom uitsteken. Zo'n 12 giraffen staan gezellig bij elkaar van de bomen te eten en kijken ook weer onverstoorbaar naar ons. Indrukwekkend, ze lopen rustig door terwijl wij de ene foto naar de andere schieten.

Wat een geluk, zoveel beesten in 1 ochtend. Rond 13.00 uur zijn we bij de grens en we verwachten een hoop gedoe. Tijdens onze rit door de Kalahari zijn we namelijk ergens terecht gekomen in Zuid Afrika maar we hebben geen stempel in ons paspoort dat we binnen gekomen zijn. Nu komen we aan bij de grens van Zuid Afrika met Namibië en gezien al onze vorige grens ervaringen verwachten we een hoop gedoe. Niks is minder waar, het gaat erg soepel en het ' visum' helpt enorm, toch maar goed dat we het gedaan hebben. Net over de grens lunchen we lekker en we rijden verder.

We willen proberen vandaag nog in Stampriet te komen om te overnachten. Morgen willen we aankomen op Katjapia . Dit is een farm waar we lekker kunnen kamperen en bij kunnen komen. Hij wordt gerund door een Namibiër die Nederlands spreekt. Daar kunnen we een wasje draaien en willen we de rest van onze reis uit stippelen. Ervaring leert nu dat 4 weken rondtrekken echt te kort is om alles te zien wat we willen. We hebben de 3^e dag al besloten dat we zeker terug gaan want het is zo mooi en er is zoveel te zien. Dus we moeten keuzes gaan maken en dat gaan we daar doen. De farm ligt zo'n 100 km boven Windhoek en dat ik dus een rit van nog zo'n 500 km. Op pad.

Matopi campsite naar Nossob

22 juli 2009 worden we wakker in de Kalahari woestijn op de Matopi kampeerplaats. We hebben 's nachts de jakhalzen horen roepen tegen elkaar maar er is geen spoor van hun te zien in ons kamp. We rijden vandaag naar Nossob en willen dan nog proberen om richting de grens te gaan. De tocht is weer prachtig met veel springbokken en gemsbokken. Ik ben verliefd aan het worden op deze prachtige beesten. Ze zijn groot en majestueus. Ze hebben grote rechte horens met een prachtige tekening op hun kop. Maar het mooiste vind ik hun billen. Tja klinkt gek maar ik heb er nu al veel gezien en ze blijven mooi. De steenbokjes met hun grote oren zien er ook zo lief uit en de springbokjes hebben prachtige witte lijnen op hun lijf maar hebben voor ons nog niet willen springen. Komt vast nog wel, we zijn pas een paar dagen op weg maar NL lijkt zo ver weg en we genieten zo ontzettend van de mooie natuur en de weg.

Nossob bereiken we vroeg. We zitten lekker onder een boom te lunchen en besluiten om hier te blijven staan. Er zijn douches, die hebben we al een paar dagen niet gehad en we zijn er aan toe. Bij de receptie zijn we 45 minuten bezig om ons in te laten schrijven. Weer zo'n mooi staaltje bureaucratie. Vervolgens blijkt dat we een ' visum' moeten kopen dat betekenent dat het hele grapje ons zo'n € 100,00 kost voor 7 personen. Is niks in verhouding tot Europeese prijzen maar voelt hier als afzetterij. We betalen want men zegt dat we het papiertje straks nodig hebben. Rond de camping staat een groot hek met schrikdraad. Die avond realiseer ik me ineens dat ik nu in de dierentuin zit en de dieren buiten de hekken zijn. Gek maar wel goed gevoel. Omgekeerde wereld .

Mabuasehube pan naar Matopi 1 campsite beiden in de Kalahari woestijn

21 juli 2009 worden we om 6.00 uur wakken in de Kalahari woestijn omdat we iets rond de auto horen scharrelen. We liggen eerst te luisteren maar weten niet precies wat het is. Als we de rist aan de voorkant openmaken klinkt die echt oorverdovend hard in de stilte. We horen wat weg schieten aan de zijkant maar zien niks. De zon komt op de lucht is prachtig roze gekleurd. Liggend in bed genieten we van de zon die opkomt. Er vliegen vogels voorbij en op het pad zien we in de verte iets katachtigs ineens uit het gras omhoog komen. Geen idee wat het was. Volgende keer moeten we onze verrekijkers paraat hebben. We staan op en besluiten aan de rand van de pan te gaan ontbijten. We zitten net als ineens uit het niets, 3 oryxen (gemsbokken) achter elkaar de pan op komen lopen. Prachtig, het is net alsof we tv zitten te kijken. Voor ons in het zand duikt ineens een grond eekhoorntje op. Hij zit een tijdje naar ons te kijken en wij kijken terug. Floep hij duikt weer weg. En ineens is het weer stil. Dit is waar we voor gekomen zijn. Hopelijk zien we nog meer onderweg.

We zien veel oryxen en spring- en steenbokken onderweg maar verder nog geen grote beesten. De woestijn is anders dan de Simpson of Sahara. Die zijn echt droog met af en toe een bosje droog gras. De Kalahari is begroeid soms met wat lage bosjes maar er zijn ook bomen. De campsite die we geboekt hebben zou alleen voor ons moeten zijn maar er staan nog 2 andere groepen. Gelukkig is hij groot genoeg en zien en horen we de andere kampeerders niet.

Terwijl we de tenten opzetten komt er ineens een black backed jakhals aan lopen. Hij kijkt rustig rond en is helemaal niet schuw. Wij vinden het minder fijn, dit betekend dat we vannacht alles in de auto moeten pakken want ze nemen alles mee of bakkenen hun terrein af door op je spullen te plassen. Allebei de opties spreken ons niet aan, dus we pakken alles in. Bert is zoals elke avond meteen na het eten naar bed omdat hij zich nog steeds niet lekker voelt. Hij drinkt geen koffie en geen wijntje of biertje. Nou dat zegt wel iets.

Kanye naar Mabuasehube pan in de Kalahari woestijn

20 juli 2009 worden we wakker op de camping van Motse Lodge met een strak blauwe lucht. De toiletten en douches zijn net schoongemaakt en dus gaan we meteen douchen. Heerlijk een warme douche. Vandaag gaan we de Kalahari woestijn in. Het is een hele grote woestijn die in Botswana, Zuid Afrika en Namibië ligt. Er leven veel dieren waaronder giraffen,leeuwen, oryxen, steen- en springbokjes.

Om het nationale park van de woestijn in te komen moeten we eerst 108 km. Over een loodrechte weg die zeer veel hobbels en kuilen heeft. Het lijkt een soort wasbord als je erover rijdt en dat is verre van comfortabel. We bereiken de toegangspoort en ja hoor, daar worden we weer geconfronteerd met een staaltje bureaucratie. ' Hebben jullie geboekt?' is de 1^e vraag, ehhh, nee dat hebben we niet. De rest van onze groep wist dat het moest maar ik had geen idee en kon dus ook vol overtuiging zeggen dat ik niet wist dat het moest. ' tja, dat wordt moeilijk dan, het is al laat en we weten niet wat en hoe en hoe lang willen jullie blijven' Daar hadden wij nog niet over nagedacht dus een snel overleg en een blik op de kaart. De man wordt wat ongeduldig en wij willen hem te vriend houden. We betrekken hem bij onze keuzes . Blijkbaar is er 1 supermooie plek om te kamperen en dat is Mabuasehube pan ( pan = vlakte) we geven aan dat we daar graag willen staan. De pan is eigenlijk geboekt maar heeft 2 kampeer plekken de mensen die geboekt hebben staan samen op 1 plek zodat de andere plek vrij is, maar of wij daar mogen staan. Moeilijk, moeilijk, we gooien wat charmes in de strijd en vleien hem wat en uiteindelijk krijgt een medewerker de opdracht om voor ons uit te rijden naar de Mabuasehube pan. Er wordt ons nog niks beloofd maar ter plekke wordt gekeken of er iemand is. De man rijdt met een enorme vaart door het park terwijl wij proberen hem bij te houden en iets van de prachtige zonsondergang te zien. De pan is inderdaad prachtig en gelukkig is er niemand en kunnen we er blijven. Er wordt een groot kampvuur gebouwd en we koken snel iets makkelijks voor het weer te donker is. De nachten zijn zo ontzettend donker en stil. De sterrenhemel is indrukwekkend en helder. We luisteren naar het vuurtje, kletsen wat en genieten.

Tip, als je bij het kaartje van Google voorsatellite kiest krijg je een foto van het gebied, je kunt dan links inzoomen en het grijze vlak is de pan, het rode pijltje is de plek waar wij kampeerden aan de pan.

Pielanusberg naar Kanye ( Botswana)

19 juli 2009 worden we wakker op de camping van Pielanusberg met alweer een strak blauwe lucht. Bert voelt zich iets beter en na een warme douche en een lekker ontbijt vertrekken we richting Botswana,we hebben besloten om naar de Kalahari woestijn te gaan. Het is niet echt warm overdag terwijl de lucht wel strak blauw is, we gaan steeds noordelijker en hopen dat we het wat warmer gaan krijgen. Bij de grensovergang naar Botswana krijgen we te maken met de Afrikaanse bureaucratie. Er zitten zo'n 4 personen achter de 2 loketjes, die steeds allemaal maar 1 stempeltje zetten en ondertussen met elkaar zitten te lachen en kletsen. Het duurt zo'n 1 ½ uur voor we over de grens zijn. We moeten ook nog een extra verzekering afsluiten terwijl het verhuur bedrijf alles geregeld heeft. We doen het maar zonder al te veel tegen te sputteren want we willen verder en voor het donker ergens zijn.

Botswana ziet er mooier en schoner uit, de hutjes zijn wat verzorgder en de mensen ook. Het gemiddeld besteedbaar inkomen per inwoner is hier beter verdeeld dan in Zuid Afrika, waar vooral de blanken veel te besteden hebben en gekleurde mensen weinig.

We stoppen bij Motse Lodge in Kanye, het eerste gedeelte is bar en restaurant en via een bruggetje kom je op de camping. Een mooie open plek waar ook een soort afdak gemaakt is waar we een vuurtje onder kunnen maken om te koken en lekker te zitten. De jongen die ons incheckt verteld dat er vanavond een jazz avond is maar dat die rond 21.00 uur afgelopen zal zijn. Gezellig denken we nog en muziekje op de achtergrond. Ik wil vanavond een potje koken op het vuur. Bij de auto zit een echt Afrikaanse braaipan en een driepoot waarmee je de pan boven een vuurtje kunt zetten. Ik fruit een uitje en het vlees op de gasbrander en daarna gaat de groenten en bouillon erbij en een flinke scheut rode wijn. De pot gaat het vuur in en nu maar laten pruttelen. Het gaat steeds lekkerder ruiken. De muziek daarentegen wordt steeds beroerder. Er wordt gezongen door een man en vrouw met een soort karaoke band. We hopen maar dat ze om 21.00 uur stoppen maar hebben er een hard hoofd in. Uiteindelijk stopt de muziek erg laat en zijn de meeste gasten dan ook al erg dronken en zeer luidruchtig. Als iedereen eindelijk weg is wordt het heerlijk stil en rustig.

Sleepy River camping naar Pielanusberg

18 juli 2009 worden we wakker bij Sleepy River campsite. De zon straalt aan de strakblauwe lucht maar het is nog steeds fris. Het is een mooie grote campsite waar je zelfs een vuurtje kunt maken maar dat hebben we gisteravond in het donker niet gezien. We beginnen de auto in te richten en ondertussen pruttelt het 1^e potje koffie op de gasbrander. Lekker dit is vakantie. Stilte, mooi uitzicht, strak blauwe lucht en de koffie die pruttelt. Ineens wordt er opgetogen geroepen ' APEN', en ja hoor daar komen een aantal grijze apen aan, Baboons, worden ze hier genoemd. Er zijn wat grote en kleine apen en ze zien er schattig uit. We waarschuwen dat ze niet geaaid mogen worden want ze hebben vaak hondsdolheid en daar zitten we niet op te wachten. Lisa heeft het koud en besluit in de auto te gaan zitten terwijl wij verder rommelen. De deuren van de auto staan open omdat we voor alles een plekje moeten zoeken. Lisa kijkt op en ziet iets grijs op de voorbank en denkt dat ik dat ben, ' Mam' zegt ze en horen we een ijselijke gil uit de auto komen. We rennen naar de voorkant en zien net een ontzettend grote Baboon uit de auto springen. We weten niet wie meer geschrokken is, Lisa of de Baboon toen ze elkaar ontdekten......ik ga er maar vanuit dat Lisa dacht dat ik het was omdat ik die dag een grijs shirt aanhad.....Lisa is wel even genezen van die schattige Baboons.

We stoppen in Rustenburg bij een mega winkelcentrum en gaan op zoek naar kruiken, warme dekens en jassen. Er moeten ook nog boodschappen gedaan worden en de tijd vliegt voorbij. Om 16.00 uur staan we weer buiten. Eigenlijk weer te laat en dus besluiten we om vandaag naar Pielanusberg te rijden. Het is maar een kleine 1 ½ uur rijden en dan zijn we hopelijk net voor het donker op de camping. Bert heeft ergens een buikgriep opgelopen en die voelt zich helemaal niet lekker, we gaan snel op pad. De camping van Pielanusberg is heel modern en heeft alles. Er zijn warme douches en er is een bbq op de kampeerplek. De vervallen makkelijk in onze vakantie routine. Bert zet de tenten op terwijl ik begin te koken en Lisa de omgeving verkent. Bert voelt zich zo beroerd dat hij voor het eten al naar bed gaat, met een warme kruik en een dikke deken. Lisa en ik eten samen de maïskolven en lamskoteletjes, mmmm lekker.