Uis naar Roy's Camp 60 km boven Grootfontein

Op 1 augustus worden we wakker in Uis. Het is meteen lekker weer. De korte broeken kunnen tevoorschijn worden gehaald. De wekker is vroeg afgegaan. 06.30 uur. Ik wil nog een brood bakken voor we gaan en we gaan vandaag 500 kilometer rijden. In Afrika kan dat een hele toer zijn.

De tocht verloopt voorspoedig en rond 16.00 uur komen we aan op onze bestemming. Roy’s Camp net boven Grootfontijn. Het is een mooie camping waar het voor ons gevoel erg druk is. Ineens staan we ergens waar wel 10 plekken bezet zijn. Dat hebben we nog niet meegemaakt deze vakantie. Afzien hoor die drukte. Maar om 21.30 uur hoor of zie je niemand meer. Iedereen gaat op tijd naar bed. Morgen gaan we naar Poppa Falls en dan op weg naar Chobe. We hebben een aantal van onze bestemmingen moeten laten vallen. Er is zoveel te zien en we hebben te weinig tijd. Klinkt wel heel raar als je 4 weken hebt. Iedere dag zeg ik tegen Bert dat hij een baan moet zoeken in Namibië. Ik ben helemaal weg van dit land. De rust, de ruimte, de natuur, de dieren en de ontzettend vriendelijke mensen. Tegelijkertijd weet ik dat we in Nederland ook heel veel goede en mooie dingen hebben. Het vuurtje dooft langzaam en het wordt kouder. Tijd om naar bed te gaan.

Messum Krater naar Uis

Op 31 juli worden we wakker in de Messum krater. De zon is op en rond de auto vinden we allerlei hoefsporen en keutels. We ontbijten en zijn eigenlijk klaar om te gaan rijden. Opeens klinkt er een hard gebrom, ik dacht dat er een oud vliegtuig over kwam vliegen, en ging naar boven kijken. Meteen daarna begon de grond te trillen en te beven. We gingen naast de auto staan en probeerden te herleiden waar het geluid vandaan kwam. Voor ons gevoel duurde het wel zo’n 15 minuten in werkelijkheid was het natuurlijk veel korter. Daarna begon het speculeren was het een kudde wildebeesten langs trok, of een lawine of toch een oud vliegtuig? Het werd weer stil en rustig en we zijn op pad gegaan.

Het is moeilijk om te beschrijven hoe het gebied eruit ziet, ook de foto’s geven het niet goed weer. Rond 14.00 uur komen we aan bij Brandberg, een grote kloof in een granieten berg. Hier is een van de oudste muurschilderingen van Namibië te zien. Het is het heetste moment van de dag en voor het eerst heb ik een hemdje aan. Joepie we krijgen eindelijk warm weer. We smeren ons zelfs in met zonnebrandmiddel want je weet maar nooit. Je moet een gids nemen om naar de muurschildering te gaan. En voor € 6,00 huren we een gids. Daar zou je in Nederland nooit iemand voor krijgen om 2 ½ uur met je door een ravijn te sjokken. Het is een aardige man die weinig Engels spreekt. De muurschildering is mooi. We zien jammer genoeg geen beesten. De gids krijgt een fooi en op naar de camping.

We rijden naar Uis en voor het eerst krijgen we te maken met mensen die bedelen en van alles aan ons willen verkopen. Hebben we de hele reis nog niet gehad en het voelt ook vreemd. De ramen gaan dicht en het resolute nee is blijkbaar voldoende. De man die onze ramen wil wassen laten we het doen en we geven hem een fooi. Hij is er blij mee en vertrekt met een grote grijns en steekt nog zijn duim in de lucht. Op de camping horen we dat er die dag een aardbeving is geweest. 5.2 op de schaal van Richter. Dat verklaart het gerommel en gebeef. Wow deze vakantie heeft wel heel veel verassende momenten. Een heuse aardbeving.

We maken een lekker vuurtje en Lisa ontmoet een Nederlands gezin met 3 meiden die ook door Namibië reizen. Al snel wordt er verstoppertje gespeeld. Een mooie afsluiting.

Swakopmund naar Messum Krater

30 juli 2009 worden we wakker in Swakopmund op de camping. Het is erg mistig en nat. Dat hadden we niet verwacht, het lijkt wel of het regent. De tent is nat en we ontbijten onder de daktenten om het een beetje droog te houden. De camping is nog steeds verlaten en nu helemaal mistroostig. De beheerder lacht ons vrolijk toe en zwaait als we vertrekken. We gaan boodschappen doen en rijden richting onze volgende bestemming. De Messum krater. Het is een tocht die we op de GPS hebben en niet aangegeven staat op de kaart. We rijden over een vlakke eentonig weg en de omgeving is vlak en ook zeer eentonig. Opeens moeten we linksaf. We zien langs de kant een stapeltje stenen, een wegwijzer die door de lokale mensen wordt gebruikt. We rijden de enorme weidse vlakte in en het lijkt alsof we in een maanlandschap rijden. Na zo’n 2 uur stoppen we om te lunchen. Het waait hard en we zoeken de beschutting op van een droge rivierbedding. Zover als je kunt kijken zie je zand en af en toe een struikje of wat stenen. Rond 15.00 uur rijden we de krater binnen. Het was vroeger een vulkaan met een doorsnee van 22 kilometer tegenwoordig zijn het nog 2 cirkels van hoge rotsen en in het midden een enorme vlakte. Ook hier waait het hard en na enig zoeken vinden we een beschutte plek. We zetten de auto’s neer en maken ons kamp. We zien de zon ondergaan en genieten van de enorme leegte en stilte. Het waait wel hard en als we naar bed gaan klappert de tent. Midden in de nacht worden we wakker omdat er van alles rond de auto scharrelt. We proberen te raden wat het is. Het heeft geen zin om de rits van de tent open te maken want dan zijn de beesten toch zo weg, misschien volgende keer een soort webcam onder de tent hangen zodat we kunnen zien wat er ’s nachts rond loopt. Uiteindelijk wordt het rustig en vallen we in slaap.

Swakopmund

O29 juli 2009 worden we wakker in een mistig en nat Swakopmund Dat hebben we deze trip nog niet meegemaakt, de ochtenden zijn kurkdroog geweest tot nu toe. We blijven vandaag in Swakopmund. Ik ontdek net dat ik iets belangrijks niet geschreven heb. Gistermiddag hebben we quad gereden in de woestijn. Dat was geweldig. In het begin een beetje eng, soms ga je wel erg scheef en jullie begrijpen dat ik daar momenteel weinig behoefte aan heb. De gids, Michael, vond blijkbaar ook dat ik niet snel genoeg ging dus ik moest achter hem komen rijden. Dat was top. Hij gaf het tempo aan en ik hoefde met niemand rekening te houden. Omhoog geef je gas, is logisch maar als je naar beneden gaat moet je niks doen en dat is tegen natuurlijk. Je wil remmen. Dat gaf de 1e 2 duinen wat problemen maar daarna niet meer. Ik vond het zo geweldig dat ik bij iedere afdaling heel hard juichte. Michael zei dat hij mij gehoord had en moest er erg om lachen. Gek blank wijf dacht hij waarschijnlijk maar ach, weet hij veel.Bert had Lisa achterop en die gingen uiteraard als een trein. Bert kan met alles omgaan waar een motor inzit dus zo'n quad is een peulenschil.

Vandaag gaan we in de woestijn een tocht rijden met gids, hier heeft Bert zich erg op verheugd. Na de Sahara hebben we geen echte zandduinen meer gereden. Het ongeluk heeft er wel voor gezorgd dat Lisa en ik wat banger zijn dus wij zijn niet echt enthousiast maar we gaan toch. De gids heet Gareth en staat ons op te wachten. Terwijl we langzaam richting de kust rijden begint de zon door het wolkendek heen te breken en klaart het langzaam op. We gaan eerst een stuk langs de kust rijden en zullen flamingo's en zeehonden zien. Het strand is rustig en er rijden weinig mensen. Als we bij de kustlijn aankomen zien we in de verte een zwarte lijn erlangs lopen, dat zijn allemaal zeehonden die daar aan het spelen of zonnenbaden zijn. Ik heb er nog nooit zoveel gezien. Ze duiken in de golven en steken steeds nieuwsgierig hun kop omhoog als ze ons langs zien rijden. Je mag uitstappen maar kunt niet te dichtbij komen. Dat wil je ook niet want de beesten stinken, jakkie, maar goed ze blijven schattig. Daarna gaan we richting de woestijn. Gareth vind onze auto's niet echt geschikt om mee in de woestijn te rijden maar wil kijken hoever we komen. We beginnen rustig en rijden wat duintjes in en uit, al snel gaat het beter en gaan we wat verder. Hij laat ons een spectaculaire afdaling doen, waarvan uiteraard mooie foto's zijn en dan gaan we terug. Ons zelfvertrouwen heeft weer wat toegenomen. We rijden terug langs de kust en komen een gestrand Italiaans stel tegen. Ze staan vlak langs de zee en hebben de auto helemaal ingegraven in het strand terwijl de vloed opkomt. Ze hebben niks bij zich, geen schep of touw om eruit getrokken te worden maar belangrijker. Les 1 als je gaat rijden in zand is dat je je banden tot ver over de helft moet laten leeglopen, in ons geval tot 1 bar, en dat hadden zij niet gedaan......mazzel dat we langs kwamen. De mannen hebben ze eruit gehaald en de Italiaanse dame was zeer dankbaar. ' Ik dacht dat ik hier zou sterven ' waren haar dramatische woorden. hihihih dat is wel echt Italiaans, toch.

Daarna op naar 1 duin waar we zouden lunchen en dan een middagje niks. We komen aan bij de duin en Gareth rijdt naar boven. Lisa en ik roepen tegelijkertijd ' NEEEEEEE' dat willen we niet. Hierdoor aarzelt Bert en verliest wat snelheid en komt de duin niet op. SH...staan we halverwege die duin stil en kunnen niet meer vooruit. Bert laat ons langzaam achteruit zakken maar we komen schuin te staan en jullie begrijpen het al, Lisa en ik schrikken ons ontzettend en beginnen te gillen. Die arme Bert moet de auto naar benenden halen en ons kalmeren. De auto stopt bijna onderaan de berg omdat we zoveel zand ertegenaan hebben dat we niet verder kunnen. Gelukkig zijn we met nog 2 auto's. Het andere gezin schrikt ook ontzettend als ze ons zo naar beneden zien glijden, maar gleukkig loopt het allemaal goed af.De kabels worden tevoorschijn gehaald en terwijl Lisa en ik bij komen wordt de auto weer vlot getrokken. Niks aan de hand volgens Bert. Nou wij luchen dus onderaan die duin en niet erop. Morgen gaan we een mooie tocht rijden naar een krater en daarna hopelijk olifanten zien.

Spitskop naar Swakopmund

28 juli worden we wakker bij Spitskop na een zeer onrustige nacht. De zon schijnt en het is al warm. Het is het beste weer tot nu toe zo vroeg in de ochtend. Je kunt de Spitskop een stukje beklimmen en we besluiten dat te doen. Via een ijzeren ketting kun je naar boven lopen en dan nog zelf verder klimmen. Het is niet zwaar en iedereen is blij met wat beweging. Het uitzicht van bovenaf is prachtig. JE kunt eindeloos ver kijken.

We vertrekken en moeten nog zo'n 120 km naar Swakopmund, zoals je kunt lezen is hier veel Duitse invloed. Langzaam rijden we naar de kust en de woestijn. De Namib woestijn eindigt hier in de zee en dat is bijzonder. We rijden paralel aan de zandduinen en waar je kijkt zie je zand, zand en zand. Swakopmund ziet er heel anders uit. De huisjes zijn net kleine Duitse huisjes met dezelfde kleuren, ervoor een keurig trottior en dan een zandstraat. Zo grappig om te zien. Alles is even schoon en netjes. Ongelofelijk, dat dit kan in Afrika. De camping heeft een klein stukje gras en daar gaan we lekker staan, na al dat zand is het heerlijk om gras te ruiken.

We zijn de enige gasten op deze camping en dat is vreemd want het is nu hoogseizoen in Namibie. De zonsondergang zien we vanaf het terras van een restaurant, we kunnen langzaam ' de son in de see sien sakken' en het is mooi. We eten een vis schotel met lokale vis en frietjes....heerlijk. De witte wijn die ze ons aanraden kost omgerekend4 euro, tja zo kun je nog eens uit eten. Bert heeft geen last meer van zijn darmen die 10 tabletjes hebben hem echt goed gedaan.

Katjapia naar Spitskop

Op 27 juli zijn we al vroeg op. Om 06.30 uur zet ik een kopje koffie voor mezelf en een kopje thee voor Bert. Hij is nog steeds niet helemaal opgeknapt en vandaag gaan we naar de apotheek want het kan zo echt niet verder gaan.

Lisa ligt lekker terwijl ik de spullen uit zoek en de kisten weer inpak. Alle was is schoon en gestreken door de vrouwen die werken op Katjapia. We nemen nog even een hele warme douche want je weet nooit wanneer je de volgende kunt krijgen. Na een stevig ontbijt gaan we op pad. Afscheid nemen van Ebi is niet makkelijk. Hij heeft ervoor gezorgd dat we lekker tot rust kwamen en het eten was geweldig. Op de website www.katjapia.com kun je zien hoe het eruit ziet. We rijden eerst naar Okahandja een klein dorp zo'n 50 km verderop. Hier gaan we naar de apotheek en boodsschappen doen. Er is ook een marktje waar je afrikaanse spulletjes kunt kopen. Ik wil graag een mooi sla bestekkie. In de apotheek is het erg druk, Bert komt binnen en iedereen mag/moet wachten hij wordt eerst geholpen. Hij krijgt 10 tabletjes en daarna moet het over zijn....we wachten af. Bij het marktje parkeren we en we gaan kijken. De verkoperes zijn niet zo opdringerig als op andere plekken en we lopen rustig rond en maken onze keuze. Daarna wordt ook makkelijk geaccepteerd dat we niks meer willen kopen en worden we met rust gelaten. De weg naar Spitskop is eentonig recht. Er wordt aan het asfalt gewerkt en dat vertraagt enorm. Een mooi plekje om te lunchen is moeilijk te vinden en uiteindelijk stoppen we bij een picknick plek waar ook de werkers pauze houden. Ze blijven op afstand en wij eten rustig. Spitskop is de hoogste berg van Namibie en schijnt de moeite waarde te zijn. We realiseren ons pas hoe mooi het is als we vlakbij zijn. Midden in een zeer vlak landschap staat ineens een reusachtige berg van opgestapelde enorme rode stenen. Hij is prachtig en indrukwekkend. Dit hadden we niet verwacht en we zijn blij dat we hier gestopt zijn.

De campsite wordt gerund door de lokale bevolking en al het geld gaat naar de gemeenschap. Het is een terrein waar veel stenen liggen maar ook gras groeit. Het zijn geen vaste plekken maar je rijdt rond en als je wat leuks ziet ga je er staan. We zoeken 2 vlakke en niet zo begroeide plekken vlak bij de berg. De zon gaat onder en het is prachtig en stil. We gaan eten en er is natuurlijk een lekker kampvuurtje. Ineens begint het te waaien, in het begin is het niet eens zo erg maar het waait steeds harder. Tegen de tijd dat we naar bed gaan stormt het. De daktenten die we nu bij de auto hebben zijn wat lichter en de flappen klapperen enorm. Het maakt erg veel kabaal en Lisa is bang. De storm raast de hele nacht door. De ijzeren stangen die ervoor zorgen dat de voorkant van de daktent open blijft worden weg geblazen door de wind en ik voel af en toe dat de ladder onder de daktent opgetild wordt door de wind. We slapen allemaal slecht en zijn blij als het licht is.

Katjapia

26 juli 2009 werden we heel vroeg wakker op Katjapia, om 9.00 uur zou onze nieuwe huurauto hier aankomen en konden we die inrichten. Zoals met alles in Afrika ging dit ook anders. Er kwam wel een huurauto maar die kwam ons ophalen. Het bedrijf waar wij gehuurd hebben kon ons geen auto leveren dus moest het via een ander verhuurbedrijf geregeld worden. We moesten mee naar Windhoek om daar zelf de auto op te halen. Dat is heen 1 ½ uur en terug ook nog eens. Dat betekend dat je eigenlijk de hele dag kwijt bent. We zijn meegegaan en kwamen aan bij het verhuurbedrijf. Helaas was het allemaal zeer slecht geregeld door ons eigen verhuurbedrijf.

De huur bleek erg hoog en er was niks afgesproken. Na wat heen en weer gebel en een flinke onderhandeling zijn we tot een akkoordje gekomen. Gelukkig hebben we een goede reisverzekering dus daar krijgen we ook nog iets van terug. Het is geen landrover maar een nissan.

We zijn nu net terug op Katjapia en gaan alles inpakken. Ik heb zelfs alweer een stuk gereden op zo'n gravel weg om over mijn angst heen te komen.

Maar eerst hebben we met zijn allen mogen schieten. We zijn een stuk het land op gereden en hebben geschoten op blikjes. Een hele aparte ervaring , met een geweer boven op de auto staan. Gelukkig ook echt alleen maar blikjes geraakt.

Morgen gaan we naar Walvis baai om met quads in de duinen van de Namib woestijn te rijden.

Ja de vakantie is weer begonnen. Ik weet niet wanneer ik weer iets kan schrijven, maar met ons gaat het weer goed. We zijn geschrokken en we zullen nog wel een tijdje hiermee bezig zijn, maar we realiseren ons ook dat we een 2^e kans hebben gekregen en deze vakantie wordt onvergetelijk.

Tot de volgende keer.

Katjapia

25 juli 2009 werden we wakker op Katjapia. Het was mooi weer en we voelden ons zeer onwerkelijk. We hadden alleen nog maar geregeld en georganiseerd, nu kwam het voelen. Ik heb eerst eens de weblog geschreven om weer de goede herinneringen boven te krijgen en Bert en Lisa zijn lekker een tochten gaan rijden. Tegen de avond hebben we een zonsondergang gezien hier op de farm die echt prachtig was. Weer een nieuwe eetervaring opgedaan zebra en struisvogel. Zebra is erg sterk van smaak maar de struisvogel was heerlijk. Er was nog een Nederlandse familie met kinderen en we hebben de avond afgesloten bij de open haard met een lekker wijntje. Het leven is weer goed.